ဒီကမၻာႀကီးမွာရွိၾကတဲ့လူေတြအားလံုးဟာ
တစ္ခုခုကိုယံုၾကည္လက္ခံၾကပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို
ယံုၾကည္သူမဟုတ္ဘူးလို႔မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ ဘာသာမဲ့ဒိ႒ိေတြ ေတာင္
မသိစိတ္ကယံုၾကည္မႈရွိေနတာကို သူတို႔မျငင္းႏိုင္ၾကပါဘူး။ ယံုၾကည္မႈအဆင့္ကေန
တိုးတက္လာၿပီဆိုရင္ အားကိုးအားထားမႈျပဳလာပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ယံုၾကည္ရာကို
ကိုးကြယ္လိုက္ၾကပါတယ္။ လူဟာ အထင္ႀကီးၿပီးအားကိုးအားထားမႈလြန္ကဲလာၿပီဆိုရင္
လူထက္အဆင့္အတန္း၊ အရည္အခ်င္းနိမ့္က်တဲ့အရာေတြကိုေတာင္ ကိုးကြယ္တတ္ ၾကပါတယ္။
အခ်ိဳ႕က ေနကိုကိုးကြယ္ရာလို႔ဆိုၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕က လ၊ ၾကယ္၊ နကၡတ္
တာရာေတြကိုကိုးကြယ္ၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕က
တိရစၦာန္ေတြကိုပါကိုးကြယ္ၾကပါတယ္။အခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း
ပုဂၢိဳလ္ေရးကိုးကြယ္ၾကပါတယ္။ ေလာကမွာ အသိÓာဏ္အရွိဆံုး လို႔ဆိုတဲ့လူသားဟာ
ယံုၾကည္မႈ၊ အားကိုးမႈလြန္ကဲလာတဲ့အခါ ဘာကိုမွမစဥ္းစား မေတြးေခၚ ႏိုင္ေတာ့ဘဲ
ကိုးကြယ္မႈလြန္က်ဴးလာၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။
ဘာသာတရားကိုလက္ခံယံုၾကည္ၾကတဲ့သူတိုင္းဟာ ကိုယ္လက္ခံထားတဲ့ဘာသာ အယူကို
အမွန္ဆံုး၊ အေကာင္းဆံုးလို႔ယူဆၾကပါတယ္။ ႏိႈင္းယွဥ္စစ္ေဆးမႈမျပဳဘဲ အမွန္
ကိုျမင္ႏိုင္ဖို႔ခဲယဥ္းပါတယ္။ မိမိလက္ခံထားတဲ့အယူကိုမွတ္သားထားၿပီး
အျခားအယူမ်ား ကိုလည္း ေလ့လာသင့္ပါတယ္။ ကိုယ္ခံယူထားတဲ့အယူ မွန္တယ္ဆိုရင္
ယံုၾကည္မႈပိုမိုခိုင္မာ လာမွာျဖစ္ၿပီး မွန္ကန္မႈအားနည္းေနရင္ေတာ့
အမွန္တရားကိုအခ်ိန္မီရွာေဖြႏိုင္မွာျဖစ္ပါ တယ္။ ကိုယ္ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းက
အေမွာင္လႊမ္းေနရင္ လမ္းျမင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာခဲယဥ္းသလို လမ္းမွားေနရင္လည္း
ပန္းတိုင္ေရာက္ႏိုင္ဖို႔ခဲယဥ္းပါတယ္။
လူတိုင္းလူတိုင္း
အမွန္တရားရရွိႏိုင္ဖို႔ အေမွာင္ခြင္းၿပီးအလင္းေဆာင္မယ့္ ]အလင္းလမ္း}စာစဥ္က
တစ္စိတ္တစ္ေဒသလမ္းျပႏိုင္မယ္လို႔ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ရဟ္မသြလႅာဟ္(အဇီဇီ)